17/5 – Battle brain, altijd klaar om terug te vechten. Of uberhaupt proberen de klappen te ontwijken. Ik denk dat ik me ergens in m’n leven heb aangeleerd dat ik niet te veel mag opvallen. Ene kant omdat ik altijd een beetje “die gekke jongen” was, dus beter om niet al te veel op te vallen. Maar ook, af en toe kon (en kan) ik best nog wel een sneer krijgen als ik wel laat zien waar ik trots op ben. Of gewoon mezelf ben, en mezelf niet tegenhoud. Dat is natuurlijk best iets Nederlands, om niet boven het maaiveld uit te steken, maar het valt me nu pas op hoe vaak ik dat ook doe, maar dan onbewust. Ik maak mezelf kleiner dan nodig is, en wat interessant is, bij mn acteercursus hield ik mezelf niet terug en dat voelt veel beter. Maar dan kan ik me verschuilen achter een rol, maar waarom speel ik de rol Tim Hille niet met veel meer bravoure. Als ik kijk naar werk, daar houd ik mezelf ook klein, terwijl juist iedereen daar het toneelstuk van zichzelf in alle overtuiging speelt. Als ik een sneer krijg van iemand, gaat dat dan over mij, of gaat het meer over de onzekerheid van die ene persoon? En dan nog, so what? Je bent toch zelf de enige judge in je eigen leven? Doe gewoon wat goed voelt, ga in het licht staan, speel de rol van Tim Hille met alle overtuiging. Nu met een eigen bedrijf starten moet dat zelfs ook wel. Denk groot, ben groot.