3/7 – Loss and grief. Hoe kan het dat ik andermans pijn zelf zo hard voel, en waarom interpreteer ik medelijden hetzelfde als liefde? Is dit het saviour syndrome? Heeft iedereen dat, of heb ik dat meer dan anderen? Waar komt dat vandaan? Staat dat me nu in de weg om de juiste keuzes te maken? Zijn juiste keuzes altijd rationeel, of juist emotioneel? Moet ik de keuzes waarvan ik heel diep van binnen het juiste antwoord weet, of juist op de oppervlakte heel sterk die emotie voel? Is de vraag stellen, hem ook niet beantwoorden?